Entuzjastyczna Koniczynka

   

Spójrz przechodniu, prędko!

Tutaj, pod studzienką

W nocy dziś ożyłam.

Wczoraj kiełkiem byłam

A dziś – cztery listki!

Zaskoczyłam wszystkich!

Tylko, ja jedyna!

Piękna Koniczyna.

Spójrz na mnie, na szczęście.

Zieleń dam w prezencie,

Patrz jak szybko rosnę!

Rany, kocham wiosnę…

Sasanka

Wczesna wiosna to najwyższy czas dla pięknej Sasanki na poszukiwanie tego jedynego. Czy któremuś spośród wielobarwnych ogrodowych kwiatków uda się zdobyć jej wybredne fioletowe serduszko? 

Ogrodową wczesną wiosną, dnia pięknego,

Sasaneczka szuka tego jedynego.

Jej wybredne, fioletowe, śliczne płatki

Przyciągają najróżniejsze męskie kwiatki.

Zalotnicy przymilają się namiętnie,

Lecz Sasanka patrzy na nich obojętnie.

Wzrok podniosła na sekundę gdy zza drzewa

Wyjrzał Żonkil, który pięknie jej zaśpiewał:

„Wybierz proszę mnie i barwę mą gorącą,

Obiecuję miłość wieczną i kwitnącą.”

Demonstrując cytrynową przednią stronę,

Płatków jasną żółć, a wewnątrz niej koronę,

Oddał ukłon wymarzonej swej kochance.

Lecz czy płatki zarumienią się Sasance?

Ziewa sennie i wygląda na znużoną,

„Nie Żonkilu, ja nie będę Twoją żoną.”

Więdnie serce żonkilowe, drga podbródek,

Żółta rozpacz ogarnęła nasz ogródek,

Sunie w cień, a za nim, wdzięcząc się nieskromny,

Krokus pręży kielich w stronę Primadonny.

Motyl wleciał do żołądka panieneczce,

Stresu wstrząs na fioletowej sukieneczce,

Sasankowe ostre płatki wyostrzone,

„Oh Krokusie, weź mnie, weź mnie na swą żonę!

Jak królowa rosnąć wspólnie chcę przy Tobie,

Mym fioletem życie pięknie Ci ozdobię,

Ogród też i wielkie ostrokrzewne mury,

Wszystko wokół będzie w kolorze purpury!”

Rusałka

     Piękny widok wieczornego jeziora niedaleko lasu i miękka trawa, to wszystko czego można by było sobie zamarzyć po wyczerpującej wędrówce. Lecz! Nawet jeśli mieszkanka jeziora przywita Was z otwartymi ramionami, pamiętajcie, że niebezpiecznie jest zasypiać przy rusałkach...

Wieczorny wiatr sprowadził na skraj zielonej kniei

Nad brzeg jeziora z baśni, zmęczonych marzycieli

Na liściu nenufaru, ku wielkiej ich radości

Wpłynęła rusałeczka witając ciepło gości

Z magiczną trzciną w rączce wskazała miękką trawę

Gdzie będą mogli spocząć i znaleźć pyszną strawę

Okryła mglistą kołdrą znużonych marzycieli,

Zagrała im na lutni, a oni wnet posnęli…

Wtem rusałeczka chytra wykradła pył grążelom

I żółć z pożółkłych prętów sypnęła marzycielom

Na śpiące brwi i rzęsy, spokojny kraniec nosa,

I był też pył na brodzie, powiekach oraz włosach!

Swej trzciny cieńszym końcem, wpierw zatopionym w mule,

Zrobiła wszystkim wąsy, pobazgrała koszule,

Wymalowała szlaczki na każdej śpiącej dłoni

I śmiejąc się zniknęła w jeziora nocnej toni…

Poranek zbudził gości i zalał blaskiem wodę,

By w tafli mogli spojrzeć na swoją żółtą brodę

Zerknąwszy w mokre lustro ujrzeli wąsy z mułu

Zdziwieni że rusałce to przyszło bez skrupułów! 

Kropelka Rosy

     Czasem trzeba przyjrzeć się szczegółom, żeby ujrzeć pełen obraz. Jest na łące takie jedno maleńkie lustereczko, które odbija całą rzeczywistość wokół siebie najpiękniej jak tylko potrafi. Spójrzmy w nie...:)

Drobnych ptaszków poranne zabawy

Fioletowe, pachnące wrzosy

Delikatnie osuwa się z trawy

Przezroczysta kropelka rosy

Każdy szczegół jak lustro odbija

Każdy szczegół zachwyca ją wielce

Lecz w rozmowie ten zachwyt pomija

No bo kto by uwierzył kropelce?

Kto by pojął, że ptaki się śmieją

Najradośniej gdy Słońce się budzi,

Że wyrazić swą radość umieją

znacznie piękniej i mocniej od ludzi,

że poranne niebo z zazdrości

upodabnia swój kolor do wrzosów,

że wśród roślin jest pełno miłości

tylko nikt nie opisał ich losów,

że źdźbła trawy rosnące przed głazem

tęsknią do tych co rosną przy stawie,

że kropelka z tym pięknym obrazem

to łza z serca bijącego w trawie?

Gwiazdka

   
     Kolejne złamane serduszko zaklęte w wierszu. Tym razem coś mega kosmicznego! Niebiańsko urocza, smutna bohaterka cichutko łka z wielkiej, nieodwzajemnionej miłości do łysego kochanka. A on lata za ognistą blondyną...

Gdy noc granatowa nastanie

Nim zaśniesz, spójrz w niebo Kochanie

W niebo zaczarowane

Lśni Gwiazda o losie okrutnym

Jej blask jest uroczy, lecz smutny

Serduszko ma połamane

Księżyc rozkochał ją w sobie

Ona mu tego nie powie

Tylko samotnie szlocha

Los wspólny im nie jest pisany

Gdyż fakt powszechnie nam znany

Że Księżyc w Słońcu się kocha

Więc lśni tylko gwiazda w ciemności

Marząc o wielkiej miłości

Wielkiej jak jej kochanek

Migocze srebrnymi łzami

Rozpaczą dzieli się z nami

Aż nie nastanie poranek

Pani Robaczek

     Może się wydawać, że nasza kuchnia, w której aktualnie się krzątamy, to nasz jedyny, prywatny mikroświat w tym momencie. Nic bardziej mylnego, on się składa z miliona innych mini-mikroświatków!!!! Oto opis poranka w jednym z nich, ukrytym w naszych kuchniach...:) 

W gorący dzień letni o wczesnym poranku

W czerwonym rumianym okrągłym mieszkanku

W koszyku z wikliny stojącym przy ścianie

Rozległo się ciche, obślizgłe ziewanie.

I podczas gdy mama się w kuchni krzątała

Gdy kawa poranna już w kubku chłodniała

Gdy z dworu zgłodniały świergotał pisklaczek -

Wyjrzała z jabłuszka Pani Robaczek.

Wciągnęła głęboko powietrze jabłeczne

Szepnęła: „Witajcie promienie słoneczne!”

Swój ciałka centymetr umyła na cacy

I wzięła się ciężko, obślizgle do pracy.

Stokrotka

     
     Niestety życie nie zawsze jest kolorowe, a nieszczęśliwa miłość może dopaść każdego z nas. Jak to jest darzyć uczuciem kogoś, kto nie jest nami zainteresowany? Pewna biała, smutna panienka opowie nam o swojej miłości do pewnego czerwonego pana...

Tam gdzie krety mieszkają, gdzie się barwią motyle

Gdzie biedronka zająca napotka

Gdzie pszczół setka odczuwa skrzydeł ból od zapyleń

Kwitła w trawie maleńka stokrotka

Płatki miała tak białe, że zazdrościł jej bocian

Serce żółte jak Słońce palące

Nocą smutno wzdychając, krył się kwiatek w paprociach

Brakowało jej czegoś na łące

Chciała doznać miłości, chciała dobrać się w parę

Przeżyć romans kwitnąco frywolny

Łąka była jej domem, wdzięk i urok jej darem

A wybrankiem jej serca – mak polny

Jednak mak obojętny, kwiat o krwistym kolorze

Wypatrywał czerwonej pięknotki

Jak tu maka przekonać do miłości, mój Boże!

On przenigdy nie zechce stokrotki...

Więc roślinka rozpacza „nienawidzę swej bieli

I swojego żółtego środka!

Klątwa temu co żartem moje płatki zabielił!”

Narzekała prześliczna stokrotka

Wtem się rozległ śpiew słodki pośród osy bzyczenia

To skowronek tak ćwierkał radośnie

„Dobry ptaszku, zleć na dół, ukróć moje cierpienia!”

Upraszała stokrotka bezgłośnie

Ptak zrozumiał bez słowa, on też przecież nie mówi

Powyrywał jej płatki śnieżyste

A stokrotka szlochając „kocha mnie, czy nie lubi”

Odliczała swe wdzięki parzyste...

Cyrkowa tancerka

    
 Cyrk może być bardzo magicznym miejscem. Dobrze go znamy ze strony widowni, ale co myślą artyści przed występem? Pewna cyrkowa tancerka postanowiła mi o tym opowiedzieć...

Znów rozpływam się w sławie

Dźwięk oklasków mnie kusi

W okrąg sceny wychodzę gotowa

Rzucam okiem ciekawie

Ilu zeszło się ludzi

Czekam tylko na gesty i słowa

Lśniąca blaskiem cekinów

Dzwonię koralikami

Przyszytymi do szaty scenicznej

Mijam dumnie dwóch mimów,

Klatkę z małymi lwami

Pod kopułą z ceraty magicznej

Blask mnie tuli jaskrawy

A ja tańczę dla niego

Niczym lekka jak śnieg motylica

Tłum szaleje szarawy

Zresztą, nic w tym dziwnego

Piękna ze mnie cyrkowa słonica  

Leśna Wróżka

       
     Dlaczego te wszystkie wierszyki napisane dla Waszych dzieci mają ukrywać się w jakimś głupim folderze jak mogą sobie dumnie trwać na blogu? Z takim założeniem witam się z Wami siedemnastego lipca i przedstawiam pierwszy wierszyk, który już od dawna wyrywa się z folderu, żeby zostać zauważonym. Wierzycie w leśne wróżki? Jak myślicie, o czym mogą marzyć?

Najzieleńszy, najprawdziwszy gaj na świecie

z wykładziną, która mieni się na biało.

W samym sercu gaju, w konwaliowym kwiecie,

w śnieżnobiałym, małym dzwonku coś zadrżało.

Rozsunęła lekko delikatny płatek

leśna wróżka, mniejsza od kropelki rosy.

Nos, policzki miała strasznie piegowate,

Na zielono lśniły wróżki rzęsy, włosy…

Ledwo stojąc na cieniutkich, jasnych nóżkach,

mrużąc oczy czarujące, choć zaspane,

rozłożyła nasza słodka leśna wróżka

małe skrzydła srebrną nicią haftowane.

Zamrugała, po czym wzbiła się w powietrze.

Tak bezpiecznie się poczuła, tak beztrosko

jak w liściastym, szmaragdowym, gęstym swetrze,

Zapatrzona jak w zielony kalejdoskop.

Podziwiała modre niezapominajki,

roztaczając wszędzie słodką woń konwalii,

z bzu utkała sobie suknię niczym z bajki,

przewiązując się źdźbłem trawy w cienkiej talii.

Położyła się wśród mchu, dziękując wiośnie,

senny uśmiech zniknął wróżce z drobnej twarzy,

rozmarzona uśmiechnęła się radośnie…

Tylko o czym leśne wróżki mogą marzyć?