Rusałka

     Piękny widok wieczornego jeziora niedaleko lasu i miękka trawa, to wszystko czego można by było sobie zamarzyć po wyczerpującej wędrówce. Lecz! Nawet jeśli mieszkanka jeziora przywita Was z otwartymi ramionami, pamiętajcie, że niebezpiecznie jest zasypiać przy rusałkach...

Wieczorny wiatr sprowadził na skraj zielonej kniei

Nad brzeg jeziora z baśni, zmęczonych marzycieli

Na liściu nenufaru, ku wielkiej ich radości

Wpłynęła rusałeczka witając ciepło gości

Z magiczną trzciną w rączce wskazała miękką trawę

Gdzie będą mogli spocząć i znaleźć pyszną strawę

Okryła mglistą kołdrą znużonych marzycieli,

Zagrała im na lutni, a oni wnet posnęli…

Wtem rusałeczka chytra wykradła pył grążelom

I żółć z pożółkłych prętów sypnęła marzycielom

Na śpiące brwi i rzęsy, spokojny kraniec nosa,

I był też pył na brodzie, powiekach oraz włosach!

Swej trzciny cieńszym końcem, wpierw zatopionym w mule,

Zrobiła wszystkim wąsy, pobazgrała koszule,

Wymalowała szlaczki na każdej śpiącej dłoni

I śmiejąc się zniknęła w jeziora nocnej toni…

Poranek zbudził gości i zalał blaskiem wodę,

By w tafli mogli spojrzeć na swoją żółtą brodę

Zerknąwszy w mokre lustro ujrzeli wąsy z mułu

Zdziwieni że rusałce to przyszło bez skrupułów!