Rusałka

     Piękny widok wieczornego jeziora niedaleko lasu i miękka trawa, to wszystko czego można by było sobie zamarzyć po wyczerpującej wędrówce. Lecz! Nawet jeśli mieszkanka jeziora przywita Was z otwartymi ramionami, pamiętajcie, że niebezpiecznie jest zasypiać przy rusałkach...

Wieczorny wiatr sprowadził na skraj zielonej kniei

Nad brzeg jeziora z baśni, zmęczonych marzycieli

Na liściu nenufaru, ku wielkiej ich radości

Wpłynęła rusałeczka witając ciepło gości

Z magiczną trzciną w rączce wskazała miękką trawę

Gdzie będą mogli spocząć i znaleźć pyszną strawę

Okryła mglistą kołdrą znużonych marzycieli,

Zagrała im na lutni, a oni wnet posnęli…

Wtem rusałeczka chytra wykradła pył grążelom

I żółć z pożółkłych prętów sypnęła marzycielom

Na śpiące brwi i rzęsy, spokojny kraniec nosa,

I był też pył na brodzie, powiekach oraz włosach!

Swej trzciny cieńszym końcem, wpierw zatopionym w mule,

Zrobiła wszystkim wąsy, pobazgrała koszule,

Wymalowała szlaczki na każdej śpiącej dłoni

I śmiejąc się zniknęła w jeziora nocnej toni…

Poranek zbudził gości i zalał blaskiem wodę,

By w tafli mogli spojrzeć na swoją żółtą brodę

Zerknąwszy w mokre lustro ujrzeli wąsy z mułu

Zdziwieni że rusałce to przyszło bez skrupułów! 

Kropelka Rosy

     Czasem trzeba przyjrzeć się szczegółom, żeby ujrzeć pełen obraz. Jest na łące takie jedno maleńkie lustereczko, które odbija całą rzeczywistość wokół siebie najpiękniej jak tylko potrafi. Spójrzmy w nie...:)

Drobnych ptaszków poranne zabawy

Fioletowe, pachnące wrzosy

Delikatnie osuwa się z trawy

Przezroczysta kropelka rosy

Każdy szczegół jak lustro odbija

Każdy szczegół zachwyca ją wielce

Lecz w rozmowie ten zachwyt pomija

No bo kto by uwierzył kropelce?

Kto by pojął, że ptaki się śmieją

Najradośniej gdy Słońce się budzi,

Że wyrazić swą radość umieją

znacznie piękniej i mocniej od ludzi,

że poranne niebo z zazdrości

upodabnia swój kolor do wrzosów,

że wśród roślin jest pełno miłości

tylko nikt nie opisał ich losów,

że źdźbła trawy rosnące przed głazem

tęsknią do tych co rosną przy stawie,

że kropelka z tym pięknym obrazem

to łza z serca bijącego w trawie?

Gwiazdka

   
     Kolejne złamane serduszko zaklęte w wierszu. Tym razem coś mega kosmicznego! Niebiańsko urocza, smutna bohaterka cichutko łka z wielkiej, nieodwzajemnionej miłości do łysego kochanka. A on lata za ognistą blondyną...

Gdy noc granatowa nastanie

Nim zaśniesz, spójrz w niebo Kochanie

W niebo zaczarowane

Lśni Gwiazda o losie okrutnym

Jej blask jest uroczy, lecz smutny

Serduszko ma połamane

Księżyc rozkochał ją w sobie

Ona mu tego nie powie

Tylko samotnie szlocha

Los wspólny im nie jest pisany

Gdyż fakt powszechnie nam znany

Że Księżyc w Słońcu się kocha

Więc lśni tylko gwiazda w ciemności

Marząc o wielkiej miłości

Wielkiej jak jej kochanek

Migocze srebrnymi łzami

Rozpaczą dzieli się z nami

Aż nie nastanie poranek

Pani Robaczek

     Może się wydawać, że nasza kuchnia, w której aktualnie się krzątamy, to nasz jedyny, prywatny mikroświat w tym momencie. Nic bardziej mylnego, on się składa z miliona innych mini-mikroświatków!!!! Oto opis poranka w jednym z nich, ukrytym w naszych kuchniach...:) 

W gorący dzień letni o wczesnym poranku

W czerwonym rumianym okrągłym mieszkanku

W koszyku z wikliny stojącym przy ścianie

Rozległo się ciche, obślizgłe ziewanie.

I podczas gdy mama się w kuchni krzątała

Gdy kawa poranna już w kubku chłodniała

Gdy z dworu zgłodniały świergotał pisklaczek -

Wyjrzała z jabłuszka Pani Robaczek.

Wciągnęła głęboko powietrze jabłeczne

Szepnęła: „Witajcie promienie słoneczne!”

Swój ciałka centymetr umyła na cacy

I wzięła się ciężko, obślizgle do pracy.